Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Λαζαρίνες του Πηλίου κι άλλα έθιμα λαζαρικά..



Σάββατο του Λαζάρου, σήμερα, κι εδώ στα χωριά μας στο Πήλιο, τα κοριτσάκια με τα ανθοστολισμένα καλαθάκια τους, οι λεγόμενες Λαζαρίνες, βγαίνουν στις γειτονιές να τραγουδήσουν το Λάζαρο, να τραγουδήσουν την ανάσταση και τον ερχομό της άνοιξης, ενώ αρκετοί νοικοκυραίοι, πέρα από το καθιερωμένο πλέον χαρτζιλίκι που θα τους φιλέψουν, θα γεμίσουν τ'αδειανά τους λουλουδάτα καλαθάκια με λευκά αυγά για να τα βάψουν οι μανάδες τους τη μεγάλη Πέμπτη.


"Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,

ήρθ' η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι,

ήρθ' η μάνα σου από την Πόλη

σού'φερε χαρτί και κόμπολόι.

-Το χαρτάκι σου τί γράφει μέσα;

-Γράφει Θόδωρος, γράφει Δημήτρης,

γράφει λέμονια και κυπαρίσσι.

Οι κοτίτσες σας αυγά γεννούνε,

οι φωλίτσες σας δεν τα χωρούνε,

δώστε μας κι εμάς να τα χαρούμε!

Και του χρόνου!"

Ένα από τα λίγα έθιμα που έχουν επιβιώσει στις μέρες μας στο Πήλιο, ένα από τα αγαπημένα μου έθιμα που πριν μερικά χρόνια επιβίωνε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με πολλές κι ενδιαφέρουσες παραλλαγές (στους στίχους του τραγουδιού, στην ηλικία και το φύλλο των παιδιών, στο ομοίωμα ή λουλουδοστολισμένο σύμβολο του Λαζάρου, στην τρόπο αναπαράστασης, κ.λ.π.) αλλά πάντα με βασικό γνώρισμα την αναγγελία του επερχόμενης αναστάσεως μετά το θάνατο και, παράλληλα το καλωσόρισμα της ανοίξεως μετά το χειμώνα.... Ένα έθιμο με ρίζες αρχέγονες, αρχαιοελληνικές -αν θυμηθούμε τις εορτές που ελάμβαναν χώρα προς τιμήν του Αδώνιδος- όσο και χριστιανικές, που είναι κρίμα να χαθεί στις μέρες μας, όπως τόσα άλλα, μετά από χιλιάδες χρόνια επιβίωσης στη ζωή και στις παραδόσεις του λαού μας...

Ένα έθιμο συμβολικό που αρωματίζει τη ζωή με ελπίδα και υμνεί την ανάσταση και την άνοιξη.. της ψυχής και της πλάσης.. του ανθρώπου και της φύσης... σημαντικό για τις μέρες μας όσο ποτέ...

Όποιος έχει να μου αναφέρει κάτι σχετικό από τον τόπο του, πολύ καλοδεχούμενο!!!


(Η τελευταία φωτογραφία, από το βιβλίο "Το δημοτικό τραγούδι στη Μαγνησία" του λαογράφου μας Κώστα Λιάπη.) 

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι σχετικές καταγραφές του Φιλίππου Βρετάκου, στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των", όπου έχει συγκεντρώσει υλικό από πολλές και συχνά δυσεύρετες πηγές, για τα έθιμά μας:




Και μια και αναφέρθηκαν τα Λαζαράκια, τα νηστίσιμα ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου που φτιάχναν παλιά οι νοικοκυρές (αλλά ακόμα και σήμερα κυρίως στα νησιά μας) και φιλεύαν τα παιδιά, ας παραθέσω μία συνταγή (από τις διάφορες παραλλαγές που υπάρχουν) για αυτά για όποιον ενδιαφέρεται :

Υλικά:

1 κιλό αλεύρι

3/4 του ποτηριού ελαιόλαδο

1 ποτήρι ζάχαρη

1,5 με 2 ποτήρια ζουμί από βρασμένη κανέλα (να είναι χλιαρό - όχι καυτό- όταν το ρίξουμε στο αλεύρι)

1,5 φακελάκι στεγνή μαγιά (αφού τη διαλύσουμε σε λίγο χλιαρό νερό και την αφήσουμε 5 λεπτά να "φουσκώσει")

1 κουταλάκι κοπανισμένα κανελογαρίφαλα

250γρ (ή και περισσότερο) σταφίδες μαύρες

Διαδικασία:

Σε μια λεκανίτσα ρίχνουμε το αλεύρι. Κάνουμε μια λακουβίτσα στο κέντρο και προσθέτουμε τη μαγιά, το λάδι, τη ζάχαρη και ανακατεύοντας προσθέτουμε σιγά-σιγά το κανελόζουμο μέχρι η ζύμη να μπορεί να πλάθεται. Μετά φτιάχνουμε τα "ανθρωπάκια" (στη φωτογραφία είναι παραλλαγές από διάφορα σχέδια που κάνουν, ανάλογα με την τοποθεσία), στην "κοιλίτσα" των οποίων, παραχώνουμε και τις σταφίδες. Τα τοποθετούμε σε λαδωμένο ταψί και τα αφήνουμε να φουσκώσουν περίπου δύο ώρες. Τα βρέχουμε με ζαχαρόνερο και τα αφήνουμε να ψηθούν σε προθερμασμένο φούρνο (180 βαθμούς περίπου) για καμιά ωρίτσα (μέχρι να ροδίσουν). Μερικοί βάζουν και σουσάμι. Για ματάκια, αλλού βάζουν γαρίφαλα, αλλού ρεβύθια, αλλού σταφίδες, κ.λ.π.



Για περισσότερα σχετικά με Λαζαρίνες και Λαζαράκια σε περασμένων κι επομενων ετών εγγραφές μου, πατάτε εδώ:

Λαζαρινες του Πηλίου
Λαζαρινες, Λαζαροι και Λαζαρακια
Λαζαρινες στο βουνο του Χείρωνα
Οι Λαζαρινες μας στο Πήλιο

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Φωτιά και τσεκούρι!

Τιμάμε σήμερα τη μνήμη όλων εκείνων των Ελλήνων που αγωνίστηκαν για να λευτερωθεί ο τόπος μας, όλων εκείνων των αληθινών ηρώων που έδωσαν την τελευταία ρανίδα του αίματός τους και έταξαν την ίδια τους την ψυχή στα ιδανικά της πατρίδας και της λευτεριάς...


"Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάστασι, δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικού, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάστασι." (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Ο λόγος στην Πνύκα" προς το Ελληνικόν
Γυμνάσιον)

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα.[...] Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο.(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Ο λόγος στην Πνύκα" προς το Ελληνικόν Γυμνάσιον)

«Αυτό οπού μας φοβερίζεις, να μας κόψης και κάψης τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δένδρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιον του πολέμου ...όχι τα κλαδιά να μας κόψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα απάνω στην πέτρα να μην μείνη, ημείς δεν προσκυνούμεν. Τι τα δένδρα μας αν μας τα κόψης, και κάψης την γην δεν θέλει την σηκώσης και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας θα την κάμης δική σου, βγάλτο από το νου σου». (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Απομνημονεύματα", απάντησις προς τον Ιμπραήμ)

«O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου». (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Απομνημονεύματα")

"Εις τον καιρό του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνο δια την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρό του Δράμαλη, όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα. Η Ρούμελη ήτον όλη προσκυνημένη, η Αθήνα πεσμένη, τα ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, μόνον η Πελοπόννησος ήταν μεινεμένη με τα δυο νησιά Ύδρα και Σπέτσαις, οπού είχαν δύναμιν. Ο Κιουταχής είχε πάρει προσκυνοχάρτια, επάσχιζε να πάρη κι ο Ιμπραϊμης δια να στείλη εις την Κωνσταντινούπολιν, και όταν ή ο μινίστρος της Αγγλίας ή άλλης δυνάμεως εμεσίτευαν εις τον Σουλτάνον δια την Ελλάδα, να τους αποκριθή, ποιά Ελλάδα; Η Ελλάς είναι προσκυνημένη, και να τα προσκυνοχάρτια τους. Εκτός από μερικοί κακοί άνθρωποι, ιδού οι άλλοι επροσκύνησαν. Τότε αι δυνάμεις δεν είχαν τίποτε να αποκριθούν, και ημείς εχανόμεθα." (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Απομνημονεύματα")

«Εγώ όντας εβγήκα εις τον Άγιον Γεώργιον, έγραψα γράμματα εις τον Γενναίον και εις τον Κολλιόπουλον, οπού ήταν συνταγμένοι, και επετάχθηκσν εις το Λιβάρτζι, την επαρχία την προσκυνημένη (Καλαβρύτων), και τους διέταξα: «Τσεκούρι και φωτιά εις τους προσκυνημένους!» Και έτσι επέρασαν εις το Λιβάρτζι. Τότε έστειλεν ο Μπραϊμης καταπατητάδες, να ιδή που είμαι και τί ασκέρι έχω, και έδωσε ενός Ρωμιού τριακόσια μπαρμπούτια, δια να μάθη πού είμαι και να μου ριχθή επάνω, και εγώ τον έπιασα και έσπειλα εις την δημοσιά και τον εκρέμασα, εις τα Καλάβρυτα, δύο ώρες απ' έξω. Τον εκρέμασα με ένα χαρτί που έλεγε το φταίξιμό του: «Προδότης του Έθνους»»(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Απομνημονεύματα") 

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

O Δίολκος που χάνεται..

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Παν.Κάρτσωνάκη (kARTson):
(http://petra.pblogs.gr/) με τίτλο:

Μεταδώστε αυτό το μήνυμα, δεν υπάρχει χρόνος!


http://www.dailymotion.com/video/xa1h9d


H κατασκευή, του Δίολκου, ήταν έμπνευση
         ενός από τους επτά σοφούς
     του αρχαίου Ελληνικού κόσμου,
  τον  Περίανδρο, 2500 χρόνια περίπου
               πριν από σήμερα.
Kατασκευάστηκε τις ημέρες της διακυβέρνησης του.

Αυτός ο πλακόστρωτος δρόμος, ένωνε τις δυο
θάλασσες που ενώνονταν στην πόλη της Κορίνθου.
Τον Κορινθιακό και τον Σαρωνικό Κόλπο
 χώριζε μία λεπτή (σχετικά) λωρίδα ξηράς.
Εκεί πάνω ακριβώς κατασκευάστηκε ο Δίολκος.
Το ανατολικό λιμάνι των Κεχριών, του Σαρωνικού,
με το δυτικό λιμάνι Λεχαίου, του Κορινθιακού
και επέτρεπε στα πλοία να αποφεύγουν
τον χρονοδόρο περίπλου της Πελοποννήσου
αλλά και την επικινδυνότητα που αντιμετώπιζαν
 οι ναυτικοί, όχι μόνο από τις καιρικές συνθήκες
αλλά και τους πειρατές στον μανιασμένο κάβο Μαλέα.


Το έργο είχε τεράστια σημασία, και υπήρξε για την
 Κόρινθο, πηγή οικονομικής ευμάρειας και ισχύος. 
 Τα πλοία έλκονταν πάνω σε τροχοφόρο όχημα
  ("ολκός νεών"), περνούσαν δηλαδή πάνω από τον
πλακόστρωτο αυτό δρόμο, που το πλάτος του
    κυμαίνονταν από τρία έως πέντε μέτρα
       και μεταφέρονταν με ασφάλεια
          από το ένα λιμάνι στο άλλο.


Ο Δίολκος υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα
έργα της μηχανικής των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι ένα μνημείο που χάνεται, μέρα με την ημέρα,
  από την αδιαφορία των κληρονόμων.
Φυσικά, το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού
 έχει ήδη δρομολογήσει έκδοση κοινής Υπουργικής
 απόφασης με στόχο την συνολική αντιμετώπιση 
του θέματος αφού  «Το θέμα της διασφάλισης του μνημείου
          είναι σύνθετο και δεν είναι αποκλειστική
αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.
 Συναρμοδιότητες στο χώρο έχουν και τα Υπουργεία Οικονομικών,
 Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Περιβάλλοντος,
Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και Υποδομών, Μεταφορών
και Δικτύων.  Αυτό προϋποθέτει την έκδοση
        Κοινής Υπουργικής Απόφασης.»

Πολύ φοβάμαι ότι, οι συναρμοδιότητες τόσων πολλών
          Υπουργείων είναι τελικά εμπόδιο.
       Επιτέλους, κάντε κάτι και σύντομα.
                  Δεν υπάρχει χρόνος.
Ούτε βότσαλο, φοβάμαι πως δεν θα έχει μείνει,
              από τον Δίολκο, σε λίγο.
Ένα τέτοιο μνημείο που έφτασε, στην κατάσταση
που έφτασε έως τις μέρες μας, καταστρέφεται
     μέρα με την ημέρα τα τελευταία  χρόνια.

        Είναι κρίμα να χαθεί και αυτό γιατί
        δεν ανήκει σε μας αλλά σε αυτούς
             που δεν γεννήθηκαν ακόμη.

                                          Φιλικά
                                Πάν  Καρτσωνάκης
Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από πάρα πολλά
            αλλά το πιο σημαντικό είναι
  το πώς διαχειρίζεται την κληρονομιά του.



 Σας παρακαλώ σώστε τον Δίολκο

     Μεταδώστε αυτό το μήνυμα

 σε όσους περισσότερους μπορείτε.

Ένα παγκοσμίου ενδιαφέροντος τεχνικό έργο

 και μνημείο του πολιτισμού της ανθρωπότητας,

κινδυνεύει, μέρα με τη μέρα, να χαθεί για πάντα.

Χάνεται μέρα με τη μέρα ανάμεσα στη αδιαφορία

 και την γραφειοκρατία των κληρονόμων.
                                 Πάν. Καρτσωνάκης


      Πολιτισμός είναι και να σέβεσαι
              τη μνήμη των προπατόρων σου.
     Θα μου πείτε όμως ότι εξαρτάται το ποιους,
          ο καθένας, θεωρεί ως προγόνους του.

Όποιος είναι στο facebook, μπορεί να γίνει μέλος εδώ για τη διάσωση του Διολκου: 

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Επιστολή Ελλήνων Πομάκων Ξάνθης

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΜΑΚΩΝ ΞΑΝΘΗΣ
Δεν θέλουμε να μάθουμε τουρκικά κύριε πρωθυπουργέ
17.03.2010
Την επιστολή έστειλαν στον πρωθυπουργό και την Άννα Διαμαντοπούλου

Επιστολή διαμαρτυρίας προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου απέστειλαν τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου Πομάκων νομού Ξάνθης, τονίζοντας πως το επίσημο ελληνικό κράτος τους υποχρεώνει να μάθουν τουρκικά, μία γλώσσα που όπως τονίζουν «δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ».
Μεταξύ άλλων στην επιστολή τους τονίζουν:
«Το ελληνικό κράτος, παραβιάζοντας θεμελιώδη δικαιώματα που παρέχει το Σύνταγμά του και οι ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά και τα άρθρα 40 και 45 της συνθήκης της Λοζάνης, τα οποία παρέχουν στις μουσουλμανικές μειονότητες της Ελλάδας το δικαίωμα «να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των», στερεί από μας και τα παιδιά μας όχι μόνο το δικαίωμα της εκπαίδευσης στην μητρική μας γλώσσα, αλλά ακόμη και το πλέον στοιχειώδες δικαίωμα της αποκλειστικής εκπαίδευσης στην επίσημη γλώσσα του, την ελληνική, και μας επιβάλλει την υποχρεωτική εκπαίδευση σε μία ξένη γλώσσα, την οποία δεν μιλούμε και δεν επιθυμούμε να χρησιμοποιούμε, δηλαδή την τουρκική», τονίζουν τα μέλη του συλλόγου και προσθέτουν: «Εδώ και πολλές δεκαετίες συντελείται εις βάρος μας μία μορφωτική, γλωσσική και πολιτισμική γενοκτονία. Μία γενοκτονία εις βάρος αυτών των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ανήκουν και τα μέλη του συλλόγου μας, που έχουμε το θάρρος να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Πομάκοι της Ελλάδας».
Και συνεχίζουν λέγοντας ότι ζητούν το αυτονόητο, δηλαδή όπως αναφέρουν ζητούν «Tο δικαίωμα ο γιος μας ο Μεχμέτ να μαθαίνει ό,τι μαθαίνει ο γιος σας ο Νίκος. Ζητάμε η κόρη μας η Φατμέ, όταν θα δώσει εξετάσεις για να περάσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, να έχει τις ίδιες γνώσεις, δεξιότητες και προοπτικές που θα έχει η κόρη σας η Άννα. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τώρα, όταν στα πιο ευαίσθητα και κρίσιμα μαθησιακά χρόνια τους τα παιδιά μας διδάσκονται μια γλώσσα που δεν μιλούν και δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ στο σπίτι και στο πανεπιστήμιό τους;».
Οι αλήθειες για τα δημόσια σχολεία στα Πομακοχώρια με αριθμούς
Στην επιστολή του το Δ.Σ. του συλλόγου θυμίζει το παράδειγμα των δημόσιων (μη μειονοτικών) γυμνασίων και λυκείων στα Πομακοχώρια, για τα οποία όπως αναφέρεται, «ενώ ξεκίνησαν με 15 μαθητές και πόλεμο από πολλές πλευρές, τα σχολεία αυτά κατά το σχολικό έτος 2008-9 είχαν:
Γυμνάσιο Σμίνθης 145 μαθητές
Γυμνάσιο Γλαύκης 140 μαθητές
Λύκειο Γλαύκης 150 μαθητές
Τεχνικό Λύκειο Γλαύκης 60 μαθητές
Γυμνάσιο Θερμών 25 μαθητές
με αποτέλεσμα να μην επαρκούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις τους. Η σιωπηλή ή φανερή, σκόπιμη ή μη σκόπιμη, άρνηση ή αδράνεια του υπουργείου Παιδείας, των αρμοδίων φορέων της Α/βάθμιας Εκπαίδευσης και εν τέλει του ελληνικού κράτους της στοιχειώδους δημοτικής εκπαίδευσης των παιδιών μας αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα ή στην ελληνική και στην πομακική ως μητρική τους, αποτελεί στην πραγματικότητα άρνηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των Πομάκων, του δικαιώματός μας στην παιδεία και στην μόρφωση, της αξιοπρέπειάς μας ως πολιτών αυτής της χώρας. Γι' αυτό πρέπει η ελληνική Πολιτεία να βρει τον τρόπο και τα μέσα να αλλάξει άμεσα αυτήν την κατάσταση και να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά μας.
Δεν αρνούμαστε σε κανέναν από τους Πομάκους της πατρίδας μας το δικαίωμα να στέλνει τα παιδιά του στα μειονοτικά σχολεία για να μορφώνονται και στην τουρκική γλώσσα, ακόμη και εάν αυτός δεν την μιλά στο σπίτι του, εφόσον φυσικά επιθυμεί εκπαίδευση και στην τουρκική γλώσσα. Ζητούμε όμως και εμείς από το ελληνικό κράτος, αλλά και από όλους τους συμπατριώτες μας μουσουλμάνους και μη, πομακόφωνους, τουρκόφωνους και ελληνόφωνους, ανεξάρτητα αν οι ίδιοι αισθάνονται φυλετικά Έλληνες, Τούρκοι ή Πομάκοι, να σεβαστούν το δικαίωμά μας να μορφώνονται τα παιδιά μας αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα ή στην ελληνική και στην μητρική μας γλώσσα, την πομακική. Όποια δικαιώματα απολαμβάνουν και ζητούν οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι της Ελλάδας για την γλώσσα και παιδεία τους, τα ίδια δικαιώματα ζητούμε και εμείς για τους πομακόφωνους μουσουλμάνους της Ελλάδας, μία μεγάλη μερίδα των οποίων εκπροσωπούμε.
Τι ζητούν οι Πομάκοι της Ξάνθης
1. Την ίδρυση δημόσιων, μη μειονοτικών, σχολείων σε όλα τα πομακοχώρια και την παράλληλη λειτουργία τους με τα μειονοτικά. Τελικός στόχος της ελληνικής Πολιτείας θα πρέπει να είναι να προσφέρει σε κάθε Πομάκο, ανεξάρτητα του τι αισθάνεται φυλετικά, το δικαίωμα να επιλέξει την γλώσσα στην οποία θα μορφωθεί το παιδί του. Έτσι, όσοι γονείς επιθυμούν αποκλειστικά ελληνική Παιδεία για τα παιδιά τους, θα μπορούν να τα στέλνουν στο δημόσιο σχολείο και όσοι θέλουν να μορφωθούν τα παιδιά τους και στα τουρκικά, να τα στέλνουν στο υπάρχον μειονοτικό.
2. Την εισαγωγή στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Θράκης της διδασκαλίας του Κορανίου για τους μουσουλμάνους μαθητές.
3. Την γενίκευση της προσχολικής αγωγής στην ελληνική γλώσσα, με την ίδρυση παιδικών βρεφονηπιακών σταθμών και δημόσιων νηπιαγωγείων σε όλα τα πομακοχώρια.
4. Την άμεση λειτουργία των τεσσάρων δημόσιων ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων, που ορθώς έπραξε και ίδρυσε ο προκάτοχός σας στο υπουργείο Παιδείας στα τέσσερα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης. Αναμένουμε από εσάς την υλοποίηση της λειτουργίας των τεσσάρων αυτών σχολείων που έχουν συσταθεί.
5. Την άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των κατοίκων της Μάνταινας, που εκκρεμεί από το 2006, για ίδρυση δημόσιου (μη μειονοτικού) σχολείου.
6. Την δημιουργία πιλοτικών σχολείων, όπου τα παιδιά θα διδάσκονται την μητρική τους γλώσσα (πομακική) και πολιτισμό, παράλληλα με την ελληνική. Η καταγραφή της έχει ήδη προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ σήμερα πλέον υπάρχουν και Πομάκοι, αλλά και μη Πομάκοι (χριστιανοί) εκπαιδευτικοί, με γλωσσολογική παιδεία και επαρκή γνώση της πομακικής γλώσσας, οι οποίοι μπορούν να αναλάβουν το έργο της διδασκαλίας της στα σχολεία, έστω και μέσω πιλοτικών προγραμμάτων. Στα ίδια σχολεία να χρησιμοποιείται η πομακική, παράλληλα με την ελληνική κατά την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και σχολικών δραστηριοτήτων.
7. Την επίσημη και συστηματική καταγραφή της πομακικής γλώσσας από το ελληνικό κράτος, από επιτροπή επιστημόνων που διαθέτουν την σχετική παιδεία και γνώση, με την επίσημη καθιέρωση ειδικού αλφαβήτου, με βάση το ελληνικό αλφάβητο, προκειμένου να διδαχθεί στα σχολεία, αλλά και να χρησιμοποιείται δημόσια παράλληλα με την ελληνική, για να καλύψει τις ανάγκες διγλωσσίας. Στην καταγραφή της πομακικής μπορούν και πρέπει να συμμετέχουν και αρμόδια τμήματα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (Α.Π.Θ., Δ.Π.Θ., ΕΠΑΘ).
8. Την συνεργασία της ελληνικής Πολιτείας με τον σύλλογό μας για την επίσημη καταγραφή και είσοδο της πομακικής γλώσσας στα σχολεία και στην δημόσια ζωή του τόπου, στην θέση της τουρκικής γλώσσας. Ο σύλλογός μας έχει υπόψη του κατάλληλα εκπαιδευμένα πρόσωπα και μπορεί να υποβάλει συγκεκριμένες προτάσεις στην ελληνική Πολιτεία για την υλοποίηση του σκοπού αυτού και είναι έτοιμος να συνεργαστεί μαζί της, προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια.
9. Τον σεβασμό της Συνθήκης της Λωζάνης από το ελληνικό κράτος για την θρησκευτική (και όχι εθνική) μουσουλμανική μειονότητα των Πομάκων της Ελλάδας. Συγκεκριμένα το άρθρο 40 της συνθήκης προβλέπει: «Οι Τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, ... θα έχωσι ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσι, διευθύνωσι και εποπτεύωσι ... σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των ...». Εξάλλου το άρθρο 45 της ίδιας συνθήκης προβλέπει: «τα αναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος τμήματος δικαιώματα εις τας εν Τουρκία μη μουσουλμανικάς μειονότητας, αναγνωρίζονται υπό της Ελλάδος εις τας εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Μητρική γλώσσα είναι για μας τα πομακικά, και όχι τα τουρκικά, που μας έχουν επιβληθεί. Μέχρι να αρχίσει η διδασκαλία της μητρικής μας γλώσσας δεν επιθυμούμε να την αντικαταστήσει καμία άλλη γλώσσα εκτός από την ελληνική.
Το υπόμνημα που υπογράφουν για το διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου Πομάκων Νομού Ξάνθης ο πρόεδρος Ταχήρ Κόντε, η γραμματέα Αλιέ Εφέντη και ο ταμίας Χαμδή Εφέντη, κοινοποιήθηκε επίσης στους, αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως Θεόδωρο Πάγκαλο, γενική γραμματέα Περιφέρειας Αν. Μακεδονίας - Θράκης Θεοδώρα Κόκλα, πρόεδρο Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά, γεν. γραμματέα ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, πρόεδρο ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη, πρόεδρο Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα, πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Φίλιππο Πετσάλνικο, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Σωκράτη Ξυνίδη, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Τσετίν Μάντατζη, βουλευτή Ν.Δ. Ξάνθης Αλέξανδρο Κοντό, Καπνεργατών.


πηγή: ΧΡΟΝΟΣ online ενημέρωση από τη Θράκη

http://www.xronos.gr/detail.php?ID=53798

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

πατρίδα..

Γιάννη Ρίτσου, Ρωμιοσύνη (αποσπάσματα):






Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί (απόσπασμα):








Ανδρέα Κάλβου, Ο Ωκεανός (αποσπάσματα):





Ομήρου, Οδύσσεια (α55-59):